Perbezaan antara cerita rakyat dan orature

Terdapat banyak bentuk kesusasteraan di dunia, beberapa di antaranya dapat dikesan kembali hingga berabad -abad yang lalu. Namun terdapat beberapa yang lebih baru dan telah diperkenalkan dalam beberapa dekad yang lalu atau lebih. Apa pun bentuk, kesusasteraan, yang pada dasarnya adalah kerja bertulis, telah memainkan peranan penting dalam memelihara dan mempromosikan nilai -nilai dan norma -norma masyarakat, agama, budaya, tradisi dan lain -lain. Sebenarnya kerana kesusasteraan yang kita tahu banyak tentang masa lalu dan bagaimana orang hidup pada masa itu. Lebih -lebih lagi, terdapat juga bentuk sastera fiksyen yang merupakan refleksi beberapa kejadian sebenar atau hanya mempamerkan keadaan, perasaan atau pelajaran. Cerita dan orature juga bentuk kesusasteraan dan beberapa orang dapat menentukan dan membezakannya dengan betul. Kami akan membincangkan kedua -dua ini secara terperinci dalam artikel ini.

Cerita rakyat, atau semata -mata adalah satu bentuk kesusasteraan yang menggambarkan budaya dan tradisi yang terbaik. Ia menggunakan muzik, legenda, jenaka, peribahasa, sejarah lisan, cerita, cerita dongeng, cerita tinggi, kepercayaan popular serta adat istiadat yang merupakan sebahagian daripada tradisi kumpulan kebudayaan, kumpulan subkultur atau mana -mana kumpulan untuk perkara itu. Selain itu, ia juga merangkumi amalan di mana genre ini dinyatakan atau dikongsi bersama. Orang yang belajar cerita rakyat dikenali sebagai folklorists dan kajian cerita rakyat dikenali sebagai folkloristik. Kata cerita rakyat mula -mula diperkenalkan oleh William Thoms pada tahun 1846. Kajian cerita rakyat boleh dibahagikan kepada artifak (seperti anak patung voodoo), entiti yang boleh ditransmisikan dan boleh digambarkan (seperti tradisi lisan), budaya, dan tingkah laku, yang merangkumi ritual. Bahagian ini tidak saling eksklusif kerana mungkin elemen atau item tertentu sesuai dengan lebih daripada satu daripadanya.

Bergerak, orature yang merupakan perkataan untuk menggambarkan kesusasteraan lisan atau kesusasteraan rakyat juga mempunyai banyak dimensi dan mengambil kesusasteraan ke cakrawala yang lebih besar. Seperti namanya, ia berada dalam bidang perkataan yang dituturkan tidak seperti bentuk sastera lain yang ditulis. Malah, kesusasteraan bermaksud kerja bertulis dan oleh itu dapat disimpulkan bahawa orature memang merupakan bahagian yang unik daripadanya! Walau bagaimanapun, disebabkan oleh ini, ia membentuk komponen asas budaya walaupun ungkapannya sama dengan bentuk sastera lain. Perkataan orature pertama kali diperkenalkan oleh pio zirimu sebagai bentuk sastera lisan tetapi yang terakhir tetap lebih popular di kalangan penulis dan pembaca sama. Orature merangkumi sesuatu yang disampaikan melalui perkataan yang diucapkan dan hidup lebih baik dalam komuniti yang dituturkan kerana fakta bahawa ia berdasarkan bahasa yang diucapkan. Walau bagaimanapun, ia mempunyai batasannya. Titik di mana kehidupan masyarakat memudar juga titik di mana oral dan akibatnya orature kehilangan fungsinya dan merampas wujud.

Perbezaan utama antara cerita rakyat dan kesusasteraan lisan adalah cara kesusasteraan dicatatkan dan diserahkan kepada generasi akan datang. Yang pertama ditulis atau direkodkan sedangkan yang terakhir diteruskan oleh mulut ke mulut. Ini juga membawa kepada perbezaan penting seterusnya yang merupakan jenis kesan kedua -dua bentuk dijangka mempunyai penonton. Untuk orature menjadi berkesan, kewujudan komuniti yang jelas adalah perlu sedangkan itu tidak berlaku untuk cerita rakyat yang boleh menjadi berkesan walaupun tanpa adanya.

Ringkasan

1. Cerita rakyat, atau hanya tradisi adalah satu bentuk kesusasteraan yang menggambarkan budaya dan tradisi menggunakan muzik, legenda, lelucon, peribahasa, sejarah lisan, cerita, cerita dongeng, cerita tinggi, kepercayaan popular serta adat istiadat yang merupakan sebahagian daripada tradisi budaya kumpulan, kumpulan subkultur atau mana -mana kumpulan; Orature berada dalam bidang perkataan yang dituturkan tidak seperti bentuk sastera lain yang ditulis, ia adalah bentuk sastera lisan yang pendek
2. Perbezaan dalam cara kedua -duanya disampaikan: cerita rakyat ditulis atau direkodkan sedangkan orature diteruskan oleh mulut
3. Untuk orature menjadi berkesan, kewujudan komuniti yang jelas adalah perlu sedangkan itu tidak berlaku untuk cerita rakyat yang boleh menjadi berkesan walaupun tanpa adanya